Vrouw kijkt Giro

15 mei 2010

Vrouw kijkt Giro

Ik blaas het stof van dit weblog af… ‘Vrouw kijkt Tour’ ligt al een tijdje stil en ik denk nog na over een goede invulling voor de komende zomer. Daarover binnenkort meer.

Maar het passeren van een grote ronde door ons land, daar is wel wat over te schrijven en daarvoor is dit nog steeds de beste plek. Vrouw keek niet alleen Giro, ze had er ook een heleboel andere activiteiten omheen! De Giro in zeven belevenissen – een verslagje.

1. Het begon met voorbereidingen voor onze Giro-tocht van de fietsclub, RTFC Delft ’73. De club is bezig met een ledenwerfactie en zoekt daarom regelmatig de publiciteit. Aan de doorkomst door Delft een tocht verbinden was een mooie aanleiding om een persbericht rond te sturen. Dat persbericht heb ik geschreven, en het leidde tot een hele pagina in de Delftse Post (nog te zien via de site van onze club, bij ‘in de media’, 30 april). Bovendien moest het parcours verkend worden – want dat was het plan: over het parcours van de Giro fietsen naar Hellevoetsluis, één dag voordat de grote meneren precies diezelfde route zouden rijden.
Op 1 mei zijn Henk en ik naar Hellevoetsluis gereden, een beetje zoekend hier en daar, maar toen wisten we vervolgens wel hoe het zat. Het is wel leuk om de zo vertrouwde omgeving ineens te bekijken als parcours van een wielerwedstrijd. Want een deel liep bijvoorbeeld gewoon over mijn route naar het station van Schiedam, een route die ik talloze malen klakkeloos heb afgelegd. Nu was dat ineens parcours.

2. De tweede stap was ook parcoursverkenning, maar dit keer professioneler: ik heb hopelijk een heel klein steentje bijgedragen aan het succes van Carlos Sastre. Hoe dat zit? Welnu, ik heb sinds ik hem vorig jaar interviewde contact met Egon van Kessel, inmiddels teamleider bij Cervélo. Weliswaar bij de dames, maar tussendoor zou hij de Nederlandse Giro-etappes verkennen voor de mannen – en voor kopman Sastre in het bijzonder. Sastre en de andere kopmannen kunnen op zulke dagen de ronde weliswaar niet winnen, maar wel verliezen – enfin, dat hebben we inmiddels gezien, vraag Wiggins maar bijvoorbeeld.
Van Kessel en ik zijn van Rotterdam tot Vlissingen gereden, ondertussen wat pratend over wielrennen en aanverwante zaken, maar dat is dan zo’n gesprek dat om de haverklap onderbroken werd door ‘en hier zit een lastige rotonde’ of ‘smal hier’ en ‘verkeersdrempel’ – en dat schreef ik dan op de kaart. Hopelijk heeft het de Cervéloploeg behoed voor wat valpartijen, en het was een genoeglijk ritje.

3. Een week later begon de Giro dan echt en zat ik op zaterdag aan de buis om te zien hoe ze de proloog reden door mijn voormalige woonplaats Amsterdam. Erg leuk – al was er niet eens zo heel veel te zien van de stad, dat had de Italiaanse regie wel kleurrijker kunnen doen. Wel grappig hoe er ineens bruggen over de straten waren op plekken waar die nooit eerder waren. Want ook in Amsterdam heb ik natuurlijk heel wat sporen liggen, en zo kon ik een paar keer denken: hé, wat doet die brug daar nou?! En wat een drukte!

4. Op zondag was dan onze Giro-toertocht van de club, erg leuk – ik verwijs naar Henks weblog voor een verslag ervan. Nog diezelfde middag deel twee van het tv-kijken: de etappe naar Utrecht. Opnieuw: wat een boel mensen! Maar ook: wat een boel valpartijen! En grappig om de VRT-commentatoren weetjes over Utrecht op te horen dissen. Normaal hoor je dat over verre streken, nu over zo dichtbij.

5. Op maandag zou ik ze dan eindelijk live gaan zien! Verwachtingsvol togen Henk en ik naar de Doenbrug, het stukje parcours het dichtst bij ons huis. Tot onze verrassing was daar nog best wel wat belangstelling. 

Het duurde nogal, want ze lagen daar wat achter op het schema. Henk stond al met de camera in de aanslag.

Maar eindelijk, ja, daar kwam de kopgroep! Echt waar, hoor! Daar komen ze:

En een paar minuten later was het fraai om te zien hoe de BMC-ploeg het peloton leidde, met rozetruidrager Evans in hun midden.

Verder was het natuurlijk, zoals altijd bij wielerkoersen, zjoef-zjoef voorbij, en viel me vooral op hoe kleurig het allemaal was, ook de volgauto’s.

Direct daarna had ik zelf een zjoef-zjoef-actie, want ik moest me behoorlijk reppen om het volgende punt te halen… Snel naar de auto, snel naar Vlissingen, geparkeerd bij mijn broer, en met hem snel richting Boulevard gewandeld, want…

6. Ik wilde heel graag een foto maken van het Giro-peloton aan de voet van de grote held uit mijn geboorteplaats, Michiel de Ruyter. Zijn standbeeld staat, zoals veel mensen wel weten, op een mooie plek op de Boulevard. En kijk, die foto is gelukt, hier rijdt de roze trui hem voorbij, hard in de achtervolging, want Evans zat na de valpartij eerder op de Boulevard op een gaatje (en let ook op de volgauto, daarvoor was het ook geen makkelijke bocht – je hoorde de remmen piepen!):

Klein? Ja, maar het is hem echt, hoor, kijk maar:

Even later scheurden de Sky-renners aan Michiel voorbij, ook in achtervolging.

Van de grote valpartij heb ik niets gezien, maar in de 180-graden-draai direct na Michiel ging wel een Liquigas-renner op zijn oren. Op de foto zie je hem nog met een voet aan de vloer.

Het was nu wat vaker zjoef-zjoef, want het peloton was in vele delen verbrokkeld. En opnieuw was het kleurrijk, zeker onder een heerlijk zonnetje. En wat was het er druk, en wat was er veel roze! Er hing zelfs roze wasgoed aan de lijn, en deze beesten trof ik ook op de Boulevard aan: 

7. Vlissingen lag er inderdaad prachtig bij, constateerde ik ’s avonds laat. Want dat was het laatste onderdeel: de video kijken van de etappe. Prachtige plaatjes van zowel mijn geboorteprovincie (waar hadden ze toch al die zeehonden gevonden?) als van een boeiende en snoeiharde wielerkoers. De Belgische commentatoren zaten er af en toe een beetje naast, vooral toen ze Kasteel Westhove aanzagen voor het Domburgse badpaviljoen, maar ach, het deed niets af aan de indrukwekkende beelden van de Stormvloedkering en de dijk bij Westkapelle.
En als je heel goed kijkt, kun je in Vlissingen op de Boulevard, schuin tegenover Michiel,  iemand zien staan in een paarse jas en met een lichte spijkerbroek… en dat ben ik!

* * *

En dan nog twee nagekomen berichten:

– Uit een foto in de PZC kan ik opmaken dat ik maandag in een benzinestation langs de A58 inderdaad vóór Michael Boogerd afrekende. Ik dacht het al, maar wist het niet zeker. Ik herkende hem niet 100 % zeker, en één oorzaak daarvan was dat ik ‘m zo klein vond. Maarja, wielrenners zíjn klein. En op de foto in de PZC heeft hij dezelfde kleren aan als die meneer bij de benzinepomp. Dus het was hem!

– In Miniatuur Walcheren heeft ook nog een etappetje plaatsgevonden, zo begrijp ik uit deze foto, die ik kreeg toegestuurd (bedankt, Herman!):

Permalink